W czasie, kiedy poziom stresu niebezpiecznie rośnie, między innymi przez fakt, że wolność jednostki na każdym kroku jest ograniczana, zachowanie spokoju jest jedynym słusznym środkiem samoobrony. Podczas wyjazdów staram się balansować między odwiedzaniem konkretnych miejsc a szukaniem przestrzeni wolności. Właśnie o tym, jest film, który można obejrzeć poniżej.
Więcej filmów znajdziesz na kanale YouTube Podróżowanie Głębokie!
Z tego tekstu dowiesz się, jak ważne w rozwoju osobistym jest myślenie o drugim człowieku, jak sprawdzić, czy poranne wstawanie jest dla Ciebie oraz jakie pytania warto zadawać w trudnych chwilach?
Żaden człowiek nie jest monadą, nasze istnienia, poprzez różne współzależności są ze sobą powiązane. Nieustannie w nasze życie, mowę, czyny, wkracza życie innych, w złym, jak i dobrym sensie.
W tekście o kalokagatii pisałam o tym, że pandemia w sposób wręcz doskonały na poziomie fizycznym i duchowym ukazuje, jak ważna w życiu każdego powinna być troska o drugiego człowieka. Jeśli chcesz zapoznać się z pytaniami, które, jak uważam, powinno się zadawać, gdy zmienia się świat, w momentach granicznych, przejściowych, by w razie potrzeby zmienić kierunek drogi, którą do tej pory podążamy, przejdź do artykułu.
Na końcu tekstu czeka niespodzianka, więc zachęcam, by przejść dalej:)
Jakie pytanie zadałabym dodatkowo dziś?
Kilka słów o książce Pico Iyera „Sztuka bezruchu. Przygody w podróżowaniu donikąd”.
Czy zastanawiałeś/-aś się kiedyś, jak to jest wybrać się w „podróż Donikąd”? Wyjść z domu i udać się w podróż do wielkiego Nigdzie? Czy wtedy w ogóle można mówić o podróży, czy raczej trwaniu w bezruchu?
Jeśli się czegoś naprawdę pragnie, nie trzeba szukać daleko, bo jeśli nie znajdziemy tego przy nas, tak naprawdę nigdy tego nie mieliśmy.
Czarnoksiężnik z krainy Oz
Jak każda podróż, także podróż głęboka ma swoją dynamikę. Każda część człowieka może być w ruchu wobec świata, który co do zasady, jest statyczny. Elementy ruchome, czyli ja i ty, mogą się nawzajem spotkać. Miłość do świata zakłada chęć jego poznania, zbliżenie się do piękna, a więc stanowi zaproszenie do ruszenia w drogę.
W tym artykule przeprowadzę Cię przez dekalog Podróżnika Głębokiego. Rodził on się na Azorach, podczas wielogodzinnych wędrówek i długich kontemplacji. O Wyspach Szczęśliwych możesz przeczytać w czterech wcześniejszych wpisach na blogu. Tekst jest dla mnie szczególny, dlatego, by to podkreślić, po raz pierwszy postanowiłam przedstawić jego istotę w dwóch formach! Tak! Będzie również obiecany film, w którym raz jeszcze przeniesiemy się na Archipelag Azorski!
Chodzenie na łonie natury zwiększa wrażliwość człowieka na przyrodę. To bardzo ważne, bo pomaga we współbrzmieniu rytmów – przyrody i istoty ludzkiej. Współodczuwanie z naturą pozwala uregulować własny rytm okołodobowy, który jest bardzo ważny w budowaniu głębokiego poranka.
Spacer, pośród wielu różnych funkcji, pełni również funkcję porządkującą. To doskonały sposób, aby to, czego dowiedziałaś/dowiedziałeś się w czasie medytacji, pracy, całego dnia, rozmowy „ułożyło się w głowie”. Jak zauważa autor Filozofii chodzenia, „chodzić oznacza skończyć z informacjami”[1]. Gros rekomenduje, by zastąpić „lekturę porannych gazet przechadzką”, bo prawdziwym wyzwaniem nie jest wiedzieć, co się zmieniło, lecz „zbliżyć się do tego, co pozostaje wiecznie nowe”[2].
Z tego tekstu dowiesz się, jak zbudować poranny blok rozwijający Twoje wnętrze, medytując i pisząc, czyli jak o poranku zadbać o zdrowie ducha w świecie, w którym ciągle coś nas rozprasza. Polecam zapoznanie się z zasadą M-I-R, by wybrać najlepszą dla Ciebie technikę.
Harmonijny rozwój zarówno materialnej, jak i niematerialnej strony naszej rzeczywistości jest niezbędny do rozwoju „człowieka całkowitego”. Istota ludzka z jakiegoś powodu, wbrew rozumowi i wbrew okrucieństwom tego świata ciągle od nowa stara się poszukiwać głębszego wymiaru istnienia. Peter L. Berger twierdzi, że ludzie wykazują potrzebę nadawania własnej egzystencji jakiegoś ostatecznego sensu nie pomimo a zwłaszcza w obliczu zła, cierpienia i śmierci[1].
Każdemu przejściu towarzyszy zmiana społeczna, religijna, moralna. W 2020 roku cały świat ulega radykalnej przemianie. Proces wciąż trwa, więc wielu powstrzymuje się od głosu i słusznie. Czas przyspiesza, prawo, zasady, zwyczaje ewoluują z tygodnia na tydzień. To, co jeszcze miesiąc temu było normą, dziś już nią nie jest. Człowiek czuje się zagubiony, zaczyna wątpić w naukę, władzę, autorytety, wartości.
Stawiać tez zatem nie wolno, ale pytać można. Czym jest pytanie? Odmianą prośby. Kto stawia pytanie, prosi o odpowiedź, która może być darem[1]. Każdy dar jest zaś zadaniem[2]. By go przyjąć, potrzebna jest perspektywa nie bogacza, który potraktuje darowiznę jak jałmużnę, ale biedaka, który w pytaniu odkryje szansę dla siebie[3]. Cechy charakteryzujące nasze społeczeństwo, społeczeństwo ponowoczesne, w 2020 roku ulegają eskalacji i wyolbrzymieniu.