Pan w kapeluszu usiadł w fotelu i wyjął z kieszeni wymiętoloną karteczkę, którą przekazał mu kot, po czym zaczął czytać na głos:
…To było tak.
Siedziała na parapecie okna i obserwowała jaskółki latające w promieniach Słońca.
– Są takie wolne, niezależne, radosne – myślała.
I tak upłynął wieczór i poranek. Dzień pierwszy.
Miała piętnaście lat i głowę pełną pomysłów, marzyła, jak fascynujące może być życie.
W przestrzeni słychać było dźwięki maleńkich dzwoneczków.
– No to jesteśmy – wyszeptał Pan w kapeluszu, nie wiadomo dlaczego, używając liczby mnogiej. Trzymał w ręku jedynie bukiecik margaretek. Wspiął się po kilku niewielkich stopniach do domu. Na progu przywitał go rudy kot, ocierający się o nogę. Mężczyzna schylił się, by go pogłaskać i wtedy właśnie zauważył, że trzyma w pyszczku karteczkę. Odebrał przesyłkę, schował do kieszeni i podziękował serdecznie stworzeniu.